Atfosmera, Belizariusz i Cirzpibog. Tak ludzie chcieli dać na imię swoim dzieciom [ZOBACZ]

Wilczan

W liście nadesłanym do Rady zapytano o możliwość nadania dziecku imienia Wilczan: Opinię przygotowała prof. dr hab. Aleksandra Cieślikowa: (…) imienia Wilczan nie notują uznawane przez onomastów słowniki imion. Do roku 1994, jak podaje „Słownik imion współcześnie w Polsce używanych” wyd. przez Kazimierza Rymuta, imię Wilczan nie było nadane dziecku. Zapis takiej nazwy osobowej występuje w „Słowniku staropolskich nazw osobowych” w roku 1437, ale też autorzy owego słownika zamieszczają zapis Wilczan//Wilkan pod rokiem 1136. Podają dwie nazwy osobowe ze względu na niemożność właściwego odczytania (grafia staropolska). Profesor Maria Malec w „Imieniu w polskiej antroponimii i kulturze” (2001, s. 49) przytacza formacje z sufiksem -n: Wilkan, Goździan. Do tych formacji można zaliczyć również Wilczana. Autorka pisze: „Wymienione nazwy osobowe mogły występować w różnej funkcji – życzącej (nosiciele cech dodatnich), ochronnej (imiona chroniące, odstraszające), charakteryzującej (przezwiska)”. Zapisana w „Słowniku staropolskich nazw osobowych” złożona nazwa osobowa Wilkomir nie jest w pełni wiarygodna ze względu na zapis pochodzący z siedemnastowiecznej kopii. Są też w cytowanym wyżej słowniku niewątpliwe przezwiska: Wilcza Dupa, Wilcza Skora, Wilczy Gon. W nazwach pospolitych wilk//wielk, poświadczony od XV wieku, kontynuuje pie. *uel ‘rwać, szarpać’, ‘ten, który rozrywa, szarpie zdobycz’. Odradzałabym imię Wilczan jako niespotykane, o hipotetycznym pierwotnym znaczeniu i funkcji. Może być ono przyczyną przezwisk dziecka w środowisku szkolnym i być tzw. imieniem ośmieszającym. Jednak decyzję o nadaniu imienia podejmuje Urząd Stanu Cywilnego.